Çocuğumun öfkesinin benim öfkemi tetiklediği anlarda sakinleşemiyorum.. Çaresizlikten kaynaklanan öfkemi ve çocuğumun öfkesini nasıl dindireceğimi bilemiyorum.. Sonu gelmez ağlama ve inatlaşma nöbetleri evde korku havasını hakim kılıyor, sanki benim küçük çocuğum evimizi yönetir hale geldi.. Ben kendi çocuğumu anlamıyorum, sanki onu tanımıyorum gibi hissediyorum.. Tüm bu kafa karılşıklığı içinde doğru hareket edemediğimi hissediyorum.. Kimsenin beklentisini karşılayamıyorum.. En kötüsü ise geriye kalan pişmanlık duygusu ve kendimi nasıl affedeciğimi bulamıyorum, çocuğumun beni affetmeyeceği kaygısı da cabası.. Hoşlanmadığım davranışları gözümün içine bakarak sürekli tekrarlayan çocuğum bana ne anlatıyor, anlamıyorum.. Sürekli okuyorum ama yine de yapamıyorum ve kendimi daha suçlu hissediyorum.. Benim de bir hayatım var, bunu çok mu ihmal ediyorum…”
