Cinsiyet normları yıllar geçtikçe değişiklikler geçiriyor. Ancak bazı geleneksel davranışların değişmesi zor gözüküyor.
Emory Üniversitesi’nden Jennifer Mascaro tarafından yönetilen bir araştırmada ebeveynlerin çocuklarıyla olan iletişimi incelendi ve özellikle babalar üzerinde duruldu.
1 ila 3 yaşları arasında çocuk sahibi olan 52 babanın, toplam 48 saatinin ses kayıtları alındı. Araştırmada hem konuşmalar dinlendi hem de babalara, çocuklarının üzgün, mutlu ve nötr yüz ifadelerinin fotoğrafları gösterildi. Bu görüntülere baktıklarında, babaların neler hissettikleri incelendi ve beyin taramaları yapıldı.
Mascaro ve ekibinin araştırma sonuçları Behavioral Neuroscience’ta yayınlandı. Sonuçlara göre babalar, oğullarıyla konuşurken, kızlarına göre daha analitik konuşuyorlar. Kızlarıyla konuşurken, “çok” veya “daha iyi” gibi kıyaslama ve karşılaştırma ifadelerini daha fazla kullandıkları görülüyor. Oğullarıyla konuşurken ise daha fazla “kazanmak” ve “birinci” gibi rekabete yönelik ifadeler duyuluyor. Babalar ayrıca, kızlarıyla daha “hüzünlü” konuşmalar yaparken, oğullarıyla daha fazla “fiziksel” tabiri caizse “kaba” diye adlandırabileceğimiz oyunları oynuyorlar.
Araştırma sonuçlarında cinsiyete dayalı farklı davranışlar sergilenmesi aslında şaşırtıcı değil. Anneler incelendiğinde onların da erkek ve kız çocuklarıyla daha farklı etkileşime girdikleri görülüyor. Araştırmada annelerin de kızlarıyla konuşurken daha duygusal bir dil kullandıkları görülüyor. Her iki cinse aynı otobiyografik hikâyelerini anlatırken anneler, kızlarına duygusal anlamda daha zengin bir içerik sunuyorlar.
Araştırmada çocuklarının fotoğraflarına bakarken de babalar, kız ve erkek çocuklarına farklı tepkiler veriyor. Babaların beyinleri, kızlarının mutlu oldukları fotoğraflara tepki gösterirken; aynı güçlü etki, oğullarında ise nötr yüz ifadesine sahip oldukları fotoğraflara bakarken görülüyor.
Araştırma sonuçlarında bu tepkilerin nedeni bilinmiyor. Bazı hipotezlere göre, babaların kızları ve oğulları hakkında duyguların eğitilip değiştirilebileceği yönünde. Babalar, kızlarıyla duygular hakkında sözlü iletişim kurarken, oğullarıyla fiziksel temas kurarak iletişim sağlıyor. Mascaro, agresif ve kaba davranışların, birini incitip incitmediğinin, dövüşürken ileri gidip gidilmediğinin doğru okunması gerektiğini söylüyor. Acaba ne kadar ileri gidiyorum, onu kırıyor muyum? Başkalarının duygusal durumunu değerlendirmek ve duygu eşiğini bulmanın önemini vurguluyor. Eğlence ve oyundan, korku ve öfkeye geçiş olma ihtimali var.
Araştırmanın en önemli noktası şu: Kız ve erkek çocuklara farklı davranmak, biyolojik farklılıktan mı kaynaklanıyor; yoksa kız ve erkek çocuklara nasıl davranılması gerektiğine dair toplumdan gelen, sosyal ve kültürel, öğrenilmiş, içselleşmiş dürtülerden mi?
“Her iki durumda da bu farkındalık, belki babaların davranışlarını değiştirmelerine yardımcı olur” diyor Mascaro. Bütün ebeveynler, çocuklarını dünyaya en iyi şekilde hazırlamaya çalışıyorlar, bunun için ellerinden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyorlar. Belki ebeveynler, bu bilgiyle oğul ve kızlarına biraz daha eşit davranmaya dikkat edebilirler. Kültürümüzden kaynaklanan bazı önyargıları kaldırıp, çocuklarımızı daha az önyargılı bir şekilde dünyaya hazırlamak daha doğru olabilir.
Timehealth
