Çocuğumuz olacağını öğrendiğimiz zaman çalışıyordum ancak zor geçen bir hamilelik ve sürekli izin almam yüzünden istifa etmek zorunda kaldım. Ancak yıllarca çalışmış olduğum için bu dönem çok sıkılıp cilt cilt kitap bitirdim bu beni tatmin etmeyince annemden örgü örmeyi öğrenip yaz günü üşenmeden Çınar a battaniyeler örmeye başladım. Ama her geçen gün örgü olayı beni daha çok rahatlattı ellerimle çocuğuma bir şey yapıyor olmak onu beklemeyi ve yatmayı kolaylaştıran bir aktivite haline gelmişti.
Ancak bu durum doğumdan sonrasını da planlamam gerektiğini anlattı bana. Bebeğim olacağını öğrenmeden önce işkolik bir kadınken şimdi işinden ayrılıp ona bakmak ya da onu anneannesine emanet edip işe dönmek arasında kaldım. Sonunda işe dönmeme kararı aldım çünkü Çınar’la büyümek istiyordum. Yaşım genelde dezavantaj olmuşken bu sefer onu büyütüp işe dönmem için avantaj olacağını düşündüm. Eh işin bu boyutu güzeldi evdeydim bebeğime bakıyordum. Ancak biraz zaman geçip miniğim ele avuca gelmeye başlayınca huysuz biri olup çıktım. Sosyal hayatım yok gibiydi çalışmamakta bende garip bir boşluk yaratmıştı. Ama hala miniğimi bırakmak istemiyordum. Çünkü onunla beraber olmak hayatta bir daha yaşayamayacağım bir keyifti her zorluğa karşı. Anneler ne kadar zorluk çekseler de zordayız deme hakları yokmuş bunu bu dönemde öğrendim. Benim kendime uğraş arayışlarım insanlarda çocuğumdan sıkılıyormuşum imajı yaratıyordu. Hal bu ki konu bu değildi konu stresini bir yere boşaltıp daha verimli bir anne olabilmekti.
Birçok kişinin artık bana deli gözüyle bakmasına sebep olacak kadar çok iş fikri ürettim. Oturduğum yerden bunu mu yapsam yok yok şunu yapayım ama benim ne yeteneğim var ki gençken ne yapardım ben’e döndü olay. Birçok kişi beklememi Çınar‘ın iyice büyümesini söylüyordu. Ama iyice anladım ki eğer çocuğunuza tek başınıza bakıyorsanız kendinize bir iş bir hobi edinmelisiniz yoksa sadece kendinize değil etrafınıza da işkence haline geliyorsunuz. Bütün gününüz çocuğunuza ve evinize odakladığınız bir enerji yumağıyla geçiyor yalnız kaldığınız anda ilk zamanlar kendinizi bir koltuğa atıyor ama sonraları içinizde kendinize ait fazla bir enerji olduğunu fark ediyorsunuz.
Ben senelerce çizim eğitimi almış ama sonunda güzel sanatları kazanamayıp mobilya dekorasyon bölümüne gidip yaratıp yaratıp durdum. Bunu düşünmek hatırlamak güzeldi ama elime kağıt kalem almayalı epey olmuştu ve gariptir ki sanki hemen kendinize ait bir çiziminiz olamazmış saçmalama hakkınız yokmuş gibi kalemi almaktan çok çekindim ve hep erteledim. O sırada örgülerimi hatırladım, işte bu! beni rahatlatan istediğim gibi yaratmamı sağlayan hobim ve yeniden yünlere döndüm bu sefer başka bebekler için battaniyeler örmeye başladım. İşte bu başlangıç benim için öyle güzel bir farkındalık oldu ki anlatamam yeniden kendimi hatırladım ve enerjimi stresimi örgüyle atar miniğim uyandı mı onu daha enerjik karşılar oldum.
Beklenen oldu sonunda içimdeki cesareti buldum ve kendimi ikna edip yeniden çizmeye başladım. Canım kocamın da sonsuz desteğiyle…
Anladım ki biz anneler hayatlarımızı daha onlar karnımıza düştüğü an adamaya hazırız, ama ben olmayı unutursak onlara kendileri olmayı özgür olmayı nasıl anlatabiliriz ki ….
Gamze Yenel
Twitter: koifish2
Instagram: gamzeyenel
