Araştırmalara göre, çocukların ne kadar zeki olduğunu anne belirliyor, babalar bu konuda bir fark yaratmıyor.
Kadınların zeka ile ilgili genleri çocuklarına aktarma olasılığı çok daha yüksek. Bunun nedeni ise zeka ile ilgili genlerin X kromozomunda yer alması ve annede bu kromozomdan iki tane bulunması gösteriliyor, babada ise bir tane var.
Glasgow Tıbbi Araştırmalar Kurumu, bu analizi destekleyen bir çalışmaya imza attı. 1994 yılında, yaşları 14 – 22 arasında değişen 12.686 kişi araştırmacılar tarafından incelendi. Bu inceleme sırasında IQ seviyesi, ırk, eğitim ve sosyo ekonomik durum gibi birçok faktörü göz önünde bulundurdular. Araştırmacılar, zekanın en belirleyici ölçütünün annenin IQ’su olduğunu ve bu genç insanların IQ puanlarının annelerinkinden en fazla 15 puan farklı olduğunu saptadı.
Ancak kalıtımsal özellikler sadece çocuğun zekasından sorumlu değildir. Diğer çalışmalar, annenin çocuğun duygusal gelişiminde de çok önemli bir rolü olduğunu gösterdi. Örneğin Minnesota Üniversitesi’ndeki araştırmacılar, iki yaşına kadar annesiyle güçlü bağlılığı olan çocukların kompleks oyunlarda daha başarılı olduğunu fark etti.
Araştırma, anneyle güçlü bir bağ kurmanın çocuktaki merak güdüsünü ve problem çözme yetisini geliştirdiğini gösteriyor. Ayrıca, çocukların problem çözme sürecine dahil olan annelerin, çocuklarının potansiyelini ortaya çıkarmada da önemli rol oynadığı gözlemlendi.
Washington Üniversitesi’nde yürütülen bir başka çalışma, duygusal ilişkinin beyin gelişimindeki önemini ortaya koyuyor. Araştırmacılar annelerin çocuklarıyla ilişki kurma biçimini yedi yıl boyunca izledi. Annelerinden duygusal destek gören çocukların hipokampüslerinin (serebral kortekste yer alan ve bilgilerin kısa süreli hafızadan uzun süreli hafızaya atılarak uzamsal belleklerinde kalıcı olmasını sağlayan bölge) görmeyenlere göre %10 oranında daha gelişmiş olduğu görüldü.
1984 yılında Cambridge Üniversitesi’nde ise bu alanda yapılan ilk çalışmalardan biri gerçekleştirildi. Plasentayı oluşturacak dokunun büyümesi için gerekli olan genlerin babaya ait olduğu görüldü. Tüm bunlara dayanarak bilim insanları, embriyonun gelişimi için gerekli olan genlerin insanlarda ve hayvanlarda beyinsel işlevlerin sağlanmasında da etkili olduğunu ileri sürdü. Fakat bu görüşü kanıtlamakta güçlük çektiler. Çünkü tek ebeveynden alınan genlerle üretilmiş embriyolar çabucak ölüyorlardı.
Araştırmacılar, embriyoların normal embriyonik hücreler sağlandığında hayatta kaldıklarını fark etti. Normal genleri sağlayarak, genetiği değiştirilmiş laboratuvar fareleri elde etmeyi başardılar. Ancak bu farelerin gelişim süreçleri farklılık gösteriyordu. Anneden ekstra gen aktarılan farelerin vücutları daha küçük olmasına karşın beyinleri çok daha büyüktü.
Tam tersi olarak, babadan daha fazla gen alan farelerin de beyinleri küçük, vücutlarıysa büyüktü.
Bu bulgular, beynin altı farklı bölümünde yer alan ve sadece anneden veya babadan gelen genlerin tanımlanmasına yardımcı oldu. Bu hücreler, yeme alışkanlıkları veya hafıza gibi ileri düzeydeki zihinsel aktivitelerin gelişmesine yardımcı oluyordu. Babadan gelen genlere sahip hücreler; hipotalamus, amigdala ve preoptik bölgede yer almaya eğilimliydi ve seks, yemek, öfke gibi fonksiyonların düzenlendiği limbik sistemin bir parçasıydı.
Araştırmacılar zeka, düşünce, dil ve resim çizme gibi ileri düzeydeki zihinsel fonksiyonların düzenlendiği serebral korteksteyse babadan gelen hiçbir gene rastlamadı.
Araştırmayı yürütenler, bulunan sonuçların babaları hayal kırıklığına uğratmaması gerektiğinin altını çiziyor yine de. En basit matematik sorusu dahil olmak üzere herhangi bir sorunu çözmek için limbik sisteme de ihtiyaç var. Çünkü beyin bir bütün olarak çalışır. Zeka, annelerden sağlanan rasyonel düşünmeyle ilişkili olsa da baba tarafından sağlanan duygu ve sezgiler de pay sahibidir. Babaların çocukların gelişimi (özellikle duygusal gelişimi) üzerindeki etkisi asla küçümsenmemelidir.
