Çocuklarda Özgüven-II

Share

Tweet

Share

Share

Email

Comments

Seminerin bir kısmında da bizim sorularımızı cevapladı Nilüfer Hanım. Aklımda kalan sorular ve cevaplar aşağıdakiler:

Önce kendi sorumla başlayayım;
Peki biz hiç kızgınlığımızı göstermeyecek miyiz çocuğumuza, kızgınlığı saklamak mümkün mü? ya da saklamalı mı?
Hayır dedi Nilüfer Hanım. Hepimizin dayanamadığı anlar mutlaka olacaktır, doğal olan bu. Ama önemli olan o kızgınlık anlarından sonra onarmak. Hayatımızdaki tüm ilişkilerde, ilişkinin iyiye gitmesini sağlayan şey onarmak ve başarmak dedi Nilüfer Hanım. Nasıl onaracağız; kızgınlık anımız geçip, sakinleştikten sonra, onunla daha sonraki bir zamanda (hemen olayın üstüne değil), neden böyle tepki verdiğimizi, duygularımızı, ne düşündüğümüzü ona anlatmamızı söyledi. Sonra kendinden örnek verdi, kendi kızına duygularını ne kadar az anlattığını farketmiş. Sonra içindeki çocuğa baktığında, kendi annesinin duygularının her zaman ne kadar hep en önde olduğunu hatırlamış. Yani çocukluğunda sıkıntı duyduğu bu konuyu kendi çocuğuna yaşatmamak için bu sefer fazlaca kendine saklamış duygularını. Tam cümleler bunlar olmayabilir, benim o andan hatırladıklarımı hislerimle aktarıyorum size. Yani yine içimizdeki çocuğa bakıp kendimize şefkat göstermemizi söyledi.

Bir kaç kişinin sorduğu konu ise yemek konusuydu. Bir bebek mama sandalyesine oturmamak için sürekli direniyordu. Başka bir anne de bebeğine bir yemeği yedirmek için başka bir yemeği ödül olarak öneriyordu. Her ikisine de yemek konusunda ısrarcı olmayıp, kendi hallerine bırakmalarını önerdi ki biz Türk anaları için en zorlayıcı konulardan biri budur sanırım, yemek işini kendi haline bırakmak… Biz lokmaları kıymetle sayılan, burnu tıkanıp zorla ballı pekmezli kaymaklı sütler içirilen, şunu yemezsen bu yok diyerek büyütülen bir nesiliz. O yüzden yemekle ilgili rahat ve oluruna bırakan  tipler olmamız çok zor.
Bebeğin sandalyeye oturmama sebebi neydi bunu düşünmek gerekiyor dedi, karşılanmasını istediği bir ihtiyacı var, oturmayıp ne yapmak istiyor? Bir de yemek konusunda neden biz anneler kendimizi kötü hissediyoruz? Yemezse aç mı kalıyor gerçekten? Bebeğin kendi tokluk hissini öğrenmesine izin vermemek yani ” sen doyduğunu bilemezsin, ben bilirim” demek, ilerde sıkıntılı zamanlarda yemekle kendini rahatlatmaya çalışan bireyler olmaya da sebep..Velhasıl kelam çocuğumuza yemeği sunacağız, yemezse bir dahaki öğüne kadar yemek olmadığını anlatacağız, acıkınca yemeği kendi yemesini bekleyeceğiz. Ama yemek yemek istemiyor hep gidiyor pasta yemek istiyor, çikolata yemek istiyor diyorsanız da o zaman eve almayacaksınız, evde pasta dururken ve çocuk da bunu bilirken çocuktan yemeğini yemesini beklememelisiniz, tabi ki doğal olarak pasta ister diyor Nilüfer hanım 🙂

Bir soru da çocuğumuzu yetiştirirken tarzımız ve yaklaşımımızı, çocuğa bakan diğer kişiler de uygulamazsa ne olur yani bakıcı veya anneanne/babaanne bizim dikkat ettiğimiz bu gibi konulara aldırış etmezse çocuğun kafası mı karışır sorusuydu. Bunun önemli olmadığını, sadece ebeveynin yaklaşımının çocuğun gelecekteki karakterini, kararlarını, duruşunu belirleyeceğini söyledi. Yani ben çocuğa “masayı dövelim” lafını kullanmıyorum ama atıyorum anneanne kullanıyorsa, burda çocuk için önemli olan annenin kararı. Ama deneyimlerimden söyleyebilirim ki kime nasıl davranacaklarını çok iyi bilip, açık noktaları yakalayıp, ona göre isteklerini yaptırıyorlar, yani ben varken başka, sadece anneanne/babaanne ile iken başka davranıyor Ayda. Ama bu benim vermek istediğimi almasına engel olmuyor, kurallar ve çerçeveler aslında onun gözünde bana göre kabul edilmiş oluyor.

Şimdi yazdıklarımı okudum da, çok etkileyici ve faydalı bulduğum bu semineri anlatmaya benim hafızam ve anladıklarım yetmemiş bence. Mutlaka gidip Nilüfer hanım’dan dinlenmeli ve kafaya takılanlar ona sorulmalı. Çok önemli bir diğer nokta, babalar da mutlaka bu seminerlere katılmalı.