Kristen Aspevig, doğumdan 1 yıl sonra işe geri dönmeyi planlıyormuş. Ancak bildiğiniz gibi… “hayat biz çeşitli planlar yaparken, başımıza gelenler” oluyor genellikle…
Benim planım da diğer arkadaşlarım gibi sadece 1 yıl doğum izni almaktı. Görece olarak biraz geç yaşta anne olmuştum. Psikoloji doktorası yapmıştım ve iyi bir yerdeydim. Tabii ki 1 yıl sonra geri dönecektim hatta 1 yıl işe ara vermek -uzun bir süre gibi gözüküyordu.
Anneliğin ilk yılı hakkında arkadaşlarıma neler olduğunu sordum. Yanıtlar hep “Harka!” ile başlıyordu ancak arkasından yüksek bir kahkaha kopuyordu. Bir yılın sonunda çalışmaya hazır olduklarını da ekliyorlardı. “Zor, açıkçası biraz sıkıcı.” diyorlardı. Akıllı, feminist kadınların yazdığı blog’lar ve makaleler de onları destekliyordu. Annelik deneyimi ne kadar güzel olsa da bazen sıkıcı, iç karartıcı ya da depresyon sebebiydi, öyle söylüyorlardı ve ben de kendimi en kötüsüne hazırlamıştım.
Fakat en kötüsü olmadı, en iyisi oldu!
Üç yıl sonra başka bir çocuğum daha oldu ve ben hâlâ işe geri dönmek istemiyorum.
Bu benim için sürpriz oldu. Aynı şehirde yaşadığım ve sektörde çalıştığım çoğu kişiyi afallatmış oldum.
Kocamın bir iş arkadaşı “Ee sırada ne var?” diye sordu geçenlerde. Tereddüt ettim, o da bana merakla bakıyordu. “Çalışmaya geri döneceksin, değil mi?” diye sordu.
Bu tip sorular geldiğinde ikinci çocuğumu bahane edip, maddi sebeplerden dolayı belki işe geri döneceğimi söylüyorum ama bunu aslında hiç istemiyorum. Birisi, “belki de gerçekten sevdiğin bir iş yapmadığın içindir” dedi.
Aslında birçok farklı sektörde çalıştım. Kitabevinde tezgahtar, ayak masörü, barista, sürdürülebilirlik analisti, reklamcı, üniversite öğretim görevlisi, sosyal medya yöneticisi ve daha fazlası oldum. Bu işlerin çoğunu seviyordum. Ama sonunda -gerçekten- sevdiğim işi buldum. Evde çocuklarla olmak.
Annelik hakkında dürüst bir şekilde konuşan kadınları takdir ediyorum. Tüm kadınlarda “doğal” bir annelik içgüdüsü olduğuna dair söylemler yerine gerçeklerle yüzleşmek daha doğru geliyor. İşe geri dönerken yapmacık bir hüzün takınmaya da gerek yok. Çeşitli sebeplerden dolayı işe geri dönmek zorunda olan anneler de olabilir ancak benim şansım vardı ve evde çocuklarımla birlikte olabiliyorum.
İşin aslı, tam zamanlı çocuk bakmaktan zevk aldığım için ben de garip hissediyorum. İnsanlara evde çocuklarla birlikte olmaktan hoşlandığımı söylediğimde düşünceli ya da yadırgayan suratlar görüyor; sessizlikle karşılaşıyorum. Gerçekten bazen yadırgandığımı hissediyorum. Ne düşündüklerini merak ediyorum. İş hayatında başarılı olmak için çok yumuşak ya da beceriksiz miyim? Veya evde olmaktan hoşlandığımı söylerken kendimi mi kandırıyorum, atalarımdan gelen “kadın çocuk bakar” algısının kurbanı mıyım?…
Biri 3 biri 1 yaşındaki iki çocuğa bakmanın kolay ve eğlenceli olmadığını her zaman kabul edeceğim. Evet çok sıkıcı, bunaltıcı anlar yaşanıyor. Lohusalık depresyonunu ben de yaşadım, kardeşler arası kapışmaları yaşıyorum, açlar mı, temizler mi, mutlular mı ve daha pek çok şey…
Yine de bu iş, şimdiye dek sahip olduklarım arasında en iyisi! Başka hiçbir işte aynı anda fiziksel, duygusal, psikolojik, yaratıcı ve entelektüel olmamıştım. Bebek arabasıyla gezmek, onların küçük, tombul bedenlerine sarılmak çok güzel, kişiliklerinin ve dillerinin gelişimi beni çok etkiliyor. 3 yaşındaki çocuğumla yaptığım sohbetler hem komik hem dokunaklı… Onlara şarkı ve hikayeler uydurmayı seviyorum. Kimseyi etkilemeye çalışmadan resim yapmayı seviyorum. Günün sonunda iyi bir gün geçirdiğimi hissediyorum. Ve yine de her akşam, tüm bunlar için hiçbir takdir almadığım için biraz da melankolik bir halde uyuyorum.
Tecrübelerime göre, çocuk bakımı basit ya da vasıfsız bir iş değil. Büyük bir sağduyu, bilgi, hayal gücü, sabır ve fiziksel güç gerektiriyor. Beynimin daha farklı çalıştığını ve duygusal zekamın geliştiğini biliyorum. Umarım çocuk bakımı, toplum tarafından daha çok saygı görür; bunun zor bir iş olduğu ve yetenek gerektirdiğinin farkına varırlar.
Kristen Aspevig / Today’s Parent
Esra
18 Ekim 2017 at 12:51
Aynı duyguları yaşıyorum. Neden üniversite mezunusun evde çocuk bakıyorsun artık çalışmayacak mısın? Sorgularına maruz kalıyoruz. Neden heba ediyorum hayatımı imalarını yaşıyorum. Ben 3 yaşındaki oğlumla herşeyden daha mutluyum. Ve o okula başlayana kadar onunla evde olacağım