Kolay doğmadık, kolay doğurmayacağız. Doğum, zor bir iş. Dünyaya bir insan getirmek, dünyaya yeni bir dünya hediye etmek hiç de hafife alınacak bir durum değil. Bu hem mutluluk verici, duygusal hem de zor ve acılı bir süreç. Aşağıda göreceğiniz fotoğraflar ve fotoğraflardaki hamile kadınlar ve o kadınların yüzleri her şeyi anlatıyor. Onlar çok güçlüler.
Biz dünyaya hiç kolay gelmedik. Çok acılar çektirdik annelerimize. 9 ay hamilelik sürecinden sonra, bir de doğmak, nefes almak, ağlamak için çırpınırken, dışarıda bizi dört gözle bekleyen, ömür boyu karşılıksız sevecek olan kadına daha ilk günden çok acı çektirdik. Ama o, ağlayarak kucağına aldı bizi ve gülümsedi. Yaşıyorduk, hayattaydık.
Bu anları ölümsüzleştirmek isteyen pek çok kişi artık doğum fotoğrafçısı tutuyor. Dışarıda dokuz doğuran babalar, anneanne olmayı bekleyen anneler, abi ya da abla olmayı bekleyen kardeşler ve önemlisi birazdan anne olacak kadınların her anlarını, duygu ve mimiklerini belgeliyorlar. Anlamlı değil mi? Bazı fotoğraflardaki çığlıkları buradan duyabiliyor, acıyı yaşıyoruz.
Doğumdan hemen önce annelerin vücutlarından kaçmak istedikleri anlar oluyormuş. Ama kaçacak hiçbir yer yok. Kendi bedeninizden kaçamazsınız.
Artık yapamayacaklarını, dayanamayacaklarını söylüyor, vazgeçmek istiyorlarmış. Ama bu mümkün değil. 🙂
Bu noktada ne kadar güçlü olduklarını kendileri de bilmiyor.
Aşağıdaki anne aslında evde doğum yapmak istemiş fakat şartlar onu hastaneye gitmek durumunda bırakmış.
Yanınızda terinizi silecek bir arkadaşın olması da güzel.
Doğum sırasında soğukkanlı ve sizi rahatlatacak insanlarla olmak gerek.
Bazen doğum için farklı pozisyonlar denemek gerekir.
Aşağıdaki kadının ilk doğumuymuş ve eşi hep yanındaymış. Şanslı.
Fotoğraflar: The Huffington Post
