Bizim “evde özel eğitim” mantığını anlamamız yaklaşık 2-3 haftamızı aldı. Biz parasını vereceğiz, haftada 1 saat özel eğitimcisi gelecek, ona konuşmayı, bakmayı, iletişim kurmayı öğretecek, sonra da çocuğu iyileşmiş olarak kucağımıza bırakacak zannediyorduk, pışşşıııııık.
Özel eğitimcinin rolü, daha ziyade, kızım için bir çeşit oyun arkadaşı, bizim içinse bir rehber olmakmış. Dolayısıyla aslında yalnızca kızım değil biz de bir nevi “özel eğitim” aldık. Daha ilk haftadan ev ödevi olur mu yahu?! Biz henüz yeni konuya adapte olmadık ki, az bekleseydin. Ama yok, öğretmenimiz disiplini elden bırakacak gibi değildi:
“Her gün en az 1 saat anneyle, 1 saat babayla bir odada karşılıklı oyunlar oynanacak. Çıkmaması için her türlü şebeklik yapılacak. Gerekirse cebren ve hile ile o odada 1 saat geçirilecek” buyurdu!
“Yapma, etme gözünü sevdiğim, biz daha 10 dakika oynamayı beceremezken 1 saat odada napalım bu Chucky bozması canavarla”, dedim, olmadı.
“Valla elinde kalırım, kapıyı açmazsam beni boğazlar, cinayete teşvikten sizi de içeri alırlar”, dedim, olmadı.
“Zaten topu topu 2 saatlik boş zamanım var, 1 saatini 8 metrekarelik odada mı geçiricem, el insaf”, dedim, olmadı.
“Bizim yerimize, siz her gün 1 saat gelseniz, hani parası neyse cart curt” dedim, o hiiiç olmadı.
Öyle çekişe çekişe, çingene pazarlığıyla süreyi 20 dakikaya indirdik.
Valla hiç öyle kaşınızı kaldırıp bakmayın, kolaysa buyurun siz oynayın. Ben zaten çocukla o kadar süre oynama becerisine sahip olsam, bakıcı olurdum. Malum maaş rayici 14 bin civarındaymış son duyumlarıma göre. 🙂
Ama serde yok işte, bendeki oyun kapasitesi en fazla “1 mini mini kuş şarkısı”, “1 perde kukla oyunu”, “3 tur eşek, at gibi binek hayvanı olmaca”, kalan zamanda da “al şu kâğıdı kalemi sen resim yap ben de sana bakmaca” iken kolay mı?
Bir de söz konusu Özlem Hanım olunca, kapıdan gülücüklerle alkışlarla odasına koşan, halıya yerleşen, 1 saatlik dilimi, küçük bir odada, kapalı kapılar ardında, yerde oyunlar oynayarak kakara kikiri geçiren çocuk, iş bizimle aynı odaya girmeye gelince, gulyabani görmüş gibi kaçıyor.
“AAAAaaa bak burda ne varmış” gibi sonunu nasıl getireceğini bilmediğin cümleler mi dersin, üstünde envai çeşit hayvanat resmi olan tişörtler giyip hayatında hiç yapmadığın hayvan taklitleri mi dersin, sırf onu biraz daha oyalayabilmek için abur cubur sokmadığın evi Hansel ve Gretel’deki bisküvi evine çevirmek mi dersin, neler yapmadık neler?
Ama oldu mu? Oldu valla. Olmaması ne mümkün. Bildiğin eli maşalı tarih öğretmeni mübarek. Suratına baktı mıydı dersini çalışmış mısın çalışmamış mısın şıp diye anlayıveriyor. Sen kem küm ederken, hooop geçen haftaki ödevin 2 katı ceza, otur! Ezüş büzüş yerine oturuyorsun.
Bir de uygulamanın yanında teorik eğitim boyutu da var işin. Gece gündüz bilgisayar başında yok glüten diyeti, yok oksijen terapisi, yurt dışındaki son gelişmeler, başarı hikâyeleri derken tüm eğitim hayatım boyunca okumadığım kadar kaynağa maruz kalınca az kaldı bilgi doz aşımından öte tarafa gidiyordum maazallah!
Okudum ama ilgi, alaka ve yoğun birliktelik dışında alternatif tedavilerin hiçbirisini uygulamadım. Uygulanmasını önerene de, uygulayıp memnun kalana da rastlamadım. Faydasını, zararını ölçecek yetkinlikte değilim lakin sırf bu işten kurtulmak için bütün mal varlığını feda edecek ailelerin bu hassas durumundan faydalanıp işi emek ve para sömürüsüne çevirenler olduğunu da hiç aklımdan çıkarmadım. Aslında benim aklım, bunları çıkarmaya oldukça müsaitti ama çevremdeki akıllar sağ olsun.
Neyse işte birkaç ayın sonunda göz yaşartan gelişmeler olunca doğru yolda ilerlediğimizi anladım.
Ben ne zaman doğru yolda olduğumuzu anlasam şeytan saptırır. Beni çok seviyor olsa gerek, periyodik olarak dürtüyor iblis! “Sen al bu çocuğu, başka birine daha göster” dedi. Emir demiri keser dedim, götürdüm, götürmez olaydım. Benim suçum yok, şeytanın suçu, tövbeler olsun!
Fikriye Filtresiz
Twitter: FiltresizF
