Evden çalışmak, bunu hiç tecrübe etmemiş pek çok kişiye cennet gibi gelebilir, kolay gözükebilir. Oysaki gerçekler hiç de öyle değildir. Hele bir de anne ya da baba iseniz, küçük çocuklarınız olan bir ebeveynseniz, evden çalışmanın size yaşatacağı farklı deneyimlerden kaçamazsınız. 😊 Fiona Tapp, todaysparent sitesine kendi yaşadıklarını yazdı. Bakalım evden çalışan anne olmak nasıl bir şey…
“Evet, esnek bir çalışma zamanına sahibim. Kendi planımı kendim yapıyorum ama bu, birçok güçlüğü de beraberinde getiriyor. Öte yandan tahmin ettiğimden çok daha fazla hayal kırıklığı yaşadığım da bir gerçek.
Pek çok ebeveyn, ailelerine daha çok zaman ayırabilmek için daha az çalışmak için uğraşıyor. İş ve ev arasında geçirdikleri zamanda bir denge tutturmaya çalışıyorlar. Buna karşılık kariyerlerinde yükselmek ve daha fazla kazanmak için de pek çok ebeveyn eskisine göre daha fazla çalışmak zorunda kalıyor. Orta sınıf bir yaşam standardında olmak bile çok çalışmayı gerektiriyor. Yapılan araştırmalar, son beş yılda çalışan ebeveynlerin eskiye göre %41 daha fazla çalıştığını gösteriyor.
Bu uyum arayışı insanların farklı yollara başvurmalarına sebep oldu. Bunlardan biri de evden çalışma fırsatı. Böylece hem çocuklarla daha fazla zaman geçirilecek hem de para kazanıp çocukların bakımına ve eğitimine harcama yapılabilecekti.
Benim evden çalışma kariyerim, doğum izni için evde kaldığım zamanlarda başladı. Baktım uzaktan çalışınca da oluyor. Oğlum uyuduktan sonra yaptığım işlerle extra para kazanmaya başladım. Şimdi bazen kendimi pijamalarımla evde çalışırken buluyorum. Oğlum okul öncesi eğitime başlarken ben evde tam zamanlı işime devam edebiliyorum ama ne kadar güzel görünse de faydaları kadar zararları da oldu.
Bunlardan biri sinsi sinsi içimde yer alan annelik suçluluğu.
Mesela üç yaşındaki oğlumun gözünde ben, sürekli ama sürekli olarak çalışan bir insanım; babası ise evin eğlence kaynağı.
Cumartesi sabahları, hafta sonu olduğu için çalışmayacağımı söyleyince çok mutlu oluyor. Harika! Ama hafta boyunca küçük oğlum bana hep soruyor: “Neden çalışmak zorundasııııınnnnn?”
Bu beni her zaman suçlu hissettiriyor. Bazen çalışmak için başka bir odaya gitmek yerine, evden çıkıp başka bir yere gitmek daha kolay olurdu diye düşünüyorum.
Kendimi kötü hissetmemin sebebi, çalışırken -aynı zamanda ebeveynlik de yaparken- çocuğumun hemen orada olması. Başka bir odada yaramazlık yaparken müdahale etmek istiyorum mesela. Çalışmak zorunda olduğumu düşünüp dürtülerime karşı koymaya çalışıyorum.
Fiziksel olarak varlığım onun da kafasını karıştırıyor. Onunla oynamak yerine çalıştığım için, onun yalvarmalarına ve üzgün suratına maruz kalıyorum.
Bir diğer acı çektiğim nokta da şu: Madem evden çalışıyorum, hep evdeyim, bu ev neden hep dağınık?
Normal bir işte çalışırken kahve molaları olur, iş arkadaşlarının doğum günü kutlamaları olur ve insanlar işten uzaklaşıp muhabbet ederler, bir şekilde boş vakitleri olur. Fakat evde çalışırken, çamaşır ve bulaşık işleri mola oluyor ve bunların ardından işe dönmek ve yine konsantre olmak zor.
SONUÇ: Kendimi sıklıkla işini ihmal eden, annelikte yetersiz ve temizlik yapamayan biri olarak görüyorum. Her alanda başarısızım. Bravo bana!
Çok fazla deneme/yanılmadan sonra şunu fark ettim, bir anda sadece tek bir işle ilgilenmem gerekiyor. Mesela oğlumla oynuyorsam sadece onunla zaman geçiriyorum ve telefonuma bile bakmıyorum. Temizlik yapıyorsam, sildiğim o zemin parlayana kadar siliyorum ve sağıma soluma bakmıyorum.
Evde çalışırken elbette yine işime odaklanacağım, para kazanmak için profesyonel bir şekilde çalışacağım, belki pijamalarımla… Ama yine de mola vermeye özen göstereceğim. Sonuçta nerede olursa olsun hepimiz çalışıyoruz, ayrıca anne olmak da bir iştir.”
