Bitmeyen bir macera bizim hayatımız… Daha hamilelik döneminde başlıyor merak ve beklentiler. Çınar’a hamile olduğumu öğrenir öğrenmez kendime bir app edindim ve buradan her hafta miniğimin gelişimini okuyup şimdi bezelye kadar şimdi çilek kadar diyip hesaplar yapıyor ve bir sonraki haftayı iple çekiyordum. Çınar doğduktan sonra da bu pek değişmedi sadece şekil değiştirdi.
Önceleri yiyip içip yatıyor ne zaman hareket edecek diye bakıyorduk. Sonra, hadi emeklesin demeye başladık bana göre emekleyen çocuklar çok şirin oluyordu çünkü. Emeklemeye başladı ama bununla beraber evin ne kadar tehlikeli ve korunaksız olduğunu fark edip dehşete kapıldım. Uzun araştırmalar instagram ve twitterden alınan görüşlerle sonunda çit almaya karar verdik ve evin birçok yerinde gezinen ve sonra gittikçe mekanda genişleyen bir çitimiz oldu (salon, salon kapısı, balkon önü ve sonunda hepsinden kurtulduk).
Ama bu çit çok işimize yaradı azda olsa onu yalnız bırakabilir oldum (tuvalet mesafesi kadar) ve bu çit sayesinde erken bir dönemde ayağa kalktı. Eh başlarda buda çok heyecan verici ve güzel geliyordu. Ama bunun koltuk ve sehpa üstlerine yetişmesine sebep olduğunu anlamamla yine kolları sıvadım… Ve sonunda yürümeye başladı. İlk adımlar popo üstü düşmeler derken gayet hızlı adımlarla ilerledi miniğim.
Parklarda bahçelerde çocuğuma bakan her teyze ‘ay kızııım kıymetini bil bak yarın yürür de önünü alamazsın koşturmaktan helak olursun’ derdi de kızardım. Evet canım park bahçe teyzelerim artık yürümüyor koşuyor ve önünü alamıyorum. Ama o kadar rahatladım ve mutluyum ki anlatamam. Çünkü evde kendi başına gezebiliyor kendini özgür hissetmesi için tüm önlemlerimi alıp olabildiğince ona yanlış şeyleri göstermeye çalıştım. Eh kimi zaman çoraplarımızı salonda, mutfakta bulmuyor da değiliz.
Tabii sürekli böyle kendi evinde gibi rahat olamıyor insan. Mesela dün Çınar ı parka götürüp indirdim pusetinden sözde enerjisini boşaltacak bende eve gidince azcık dinlenebilecektim. İkinci saniye Çınar başka yere puset başka yere ben hangisine bakacağımı şaşırmış halde koşarken buldum kendimi. En sonunda puseti bıraktım ve Çınar’la kedileri, yaprakları yeniden keşfettim. Eh eve döndüğümüzde onun enerjisinden çok benim enerjim bitmişti ama keyfimiz son noktasındaydı…
Gamze Yenel
Twitter: koifish2
Instagram: gamzeyenel
Fotoğraf: http://www.cliftonparkchiro.com/kids alıntıdır
