Zaman sadece biraz zaman…
Sürekli bir yerlere yetişmeye çalışıyoruz hep bir acele hep bir panik hali. Kime bakarsanız bakın durum aynı. Hele ben son günlerde çocuk uyudu çocuk uyandı yemek yaptım mı ay dışarı çıktım hemen eve dönmeliyim halindeyim… Ama ondan önce kabul ediyorum saatsiz yaşayamazdım. Çünkü bu konuda takıntılı bir anneyim ben.
Çınar ilk doğduğundan beri hayatımızı saate bağladığım ve bunun bizim için çok önemli olduğunu düşündüğüm çok doğru. Emzirme dönemi kendi saatlerini kendi hatırlatıyordu ufaklık. Acıktı mı kimse onu durduramaz uykusu geldi mi kalabalık dinlemezdi ahhh ne güzel günlerdi. Ek gıdaya geçiş sonrası ben iyice problem olmaya başladım. Çünkü kendi çapımda hayatımıza bir düzen kurmuştum. Yat saati yemek saati… kendimi ne kadar gerdiğimi anlamam biraz zaman aldı.
Bir yat saati vardı (öğlen-akşam) ve o saatte biz evimizde Çınar yatağında olmalıydı. Çoğu günler o uyusun diye evden çıkmadığımı sokaklarda uyumasın diye giyinik bir halde beklediğimi bilmiyorum. Sonra kalktı mı ona göre yemeğini meyvesini yemeliydi. Eh tabi ona göre tedarikli gezmeye başlıyor saat kovalar oluyorsunuz. Anneme bıraktığım zamanlarda ‘hıh şimdi yemiştir yemeğini’ diyen bir tiptim. Sanki ben onun saatini bilirsem o yemek kesin yenecek gibiydi. Bir süre bu işe yaradı. Ama zamanla o çocuğun yemek yemeyebileceğini ya da o saatte uyumak istemeyebileceğini gördüm sonuçta bende her gün aynı saatte yemek yemeyebiliyordum ve bu detaylar konusunda onu dinlemeye başladım. Karnı acıktı mı ‘mama’ demeye uykusu geldi mi parmak emip kulağını kaşımaya başladı. Başlarda çok korktum her şey altüst olacak gibi geldi sanki o saatte yemezse bir daha yemeyecek öğlen o saatte uyumazsa uyumayacak hissine kapıldım. Ama kendimi de onu da özgür bırakmaya ihtiyacım vardı. Bu durum inanılmaz derece de işe yaramaya başlayınca gerginliğim gidip sonunda saate bakmadan yaşamaya başladım ve evet rahat bir nefes aldım.
Eh huylu huyundan hepten de vazgeçemez değil mi. Her şeye rağmen akşam bir yatma saatimiz var o saatten sonra ayakta oldu mu ben rahatsız olmaya başlıyorum ama çok minikken bile o saatte yatırdığım için oda artık alışkanlık sağladı…
Anladım ki yalnızca ben Çınar a bir şeyler öğretmeyeceğim o da bana çok şey öğretecek yeter ki onu dinlemeyi becerebileyim. Sonuçta tabi ki bir düzen olması çok önemli böylece siz de ne zaman koltuğa oturabileceksiniz belki biraz kitap okuyup bir duş alabileceksiniz biliyorsunuz veya o saatte yemeğin hazır olması gerektiğini ama benim gibi durumu fazla da abartmamak gerekiyormuş. Sonuçta daha doğumdan itibaren bir birey olduklarını onlar bile farkında.
Fotoğraf: Gamze Yenel’in kendi çizimidir.
Gamze Yenel
Twitter: koifish2
Instagram: gamzeyenel
