Her annenin kendine göre yöntemleri vardır.
Çınar ilk doğduğunda saatlere önem veriyordum ne olursa olsun düzenli bir çocuk için çok önemli olduğuna inanıyorum. Bundan Zaman Sorunsalı yazımda bahsetmiştim. Zaman konusuna önem verdiğim kadar ‘hayır’ lara olan inancım da büyük. Yani çocukta olsa küçükte olsa sınırlarını bilmesi gerekiyor bana göre.
Oğlum çok küçükken bile ona ellenmemesi gereken bir şey olduğunda; ‘bu annenin cicisi kırılırsa üzülürüm sana da zarar verir, bu beni daha da çok üzer’ dedim. Ne kadar küçük olursa olsun bu konuşmanın onun için önemli olduğuna inandım. Ya da sıcak bir şeye dokunacağı zaman çok hafifçe parmağını değdirip ‘üff sıcak’ diyordum. Ona bu kadar açık anlattıktan sonra hayatımıza hayırları soktuk. Çünkü az da olsa nedenleri öğrendiğini düşündüm. Eh tabi bunun komik tarafı da var anne sana nasıl hayır diyor dediğim zaman kafa sallamaya başlıyor taklitçi minik.
Anlatmak kolay tabi böyle yaptım öyle yaptım diye birde bizde ‘aa daha çok küçük hayırdan ne anlar’ diyenler oldu. Ben oğlumun laf dinlemesine çabalarken bir yandan suçluluk (acaba yanlış mı yapıyorumlar ) bir yandan ya laf anlatmak için geç kalırsam sıkışmasını çok yaşadım. Ama geç kalırsam hissi daha ağır bastı. Çünkü özgür bir ortamda olduğumuz da ya da babası benim izin vermediğim bir şeye izin verdiğinde daha zorlayıcı daha tutturucu bir çocuk olmaya başladığını gördüm.
Bir ara bende koy verdim. O dönem korkunçtu emin olun. En olmayacağını bildiği konularda bile ağlıyor ve kendini acındırmaya çalışıyordu. Hele yanımızda biri varsa sanki ben çok kötü davranmışım gibi gidip onlara ağlamaya başladı. Durum cidden çığrından çıkmaya başladığında Muratla oturup uzun uzun konuştuk değerlendirdik ve bir karar aldık, büyümesini beklemeyecektik. Bizde olmayacak şeylere tutturduğunda, ona bakıp ağlayarak bir şey yaptıramayacağını söylüyor, eğer diretmeye devam ederse hiç ilgilenmiyorduk. Evet doktorların söylediği gibi ilgisini başka yöne çekmeyi de denedik tam tersine bizim onu uzaklaştırmaya çalıştığımızı anlayıp daha çok kızıyordu ve o kadar inatçı ki başarısız olduk. O ağladı biz dinlemedik o tutturdu böyle olmayacağını söyledik ve evet artık daha az tutturup daha az ağlıyor. Tamamen bitti diyemem ne zaman bir anne ‘çocuğum çok iyi uyuyor’ dese o çocuğun sabaha kadar dikildiğine inananlardanım da ondan.
Bu hayırları öğrenmek bize çok şey kazandırdı. Bir yere misafirliğe gitmek beni hiç düşündürmüyor artık. Çünkü kesin emin olmasam da en azından bilerek çocuğumun hiçbir şeye zarar vermeyeceğini biliyorum. Belki onun anlamayacağını düşünüp 4-5 yaşına kadar bekleyebilirdim ama kimse o yaşa geldiğinde her şeyi anlayıp öğreneceğinin garantisini veremez değil mi. En başından itibaren herkesi dinledim, çok şey okudum-okuyorum ama en büyük inancım her annenin kendi kuralları kendi yöntemleri olduğudur. Ben benimkileri anlatma fırsatı buluyorum ama onları uygulamak ya da uygulamamak sizin elinizde.
Gamze Yenel
Twitter: koifish2
Instagram: gamzeyenel
Fotoğraf: http://everydaylife.globalpost.com alıntıdır
