İlkokul, ortaokul, lise ya da üniversitede yediğiniz içtiğiniz ayrı gitmiyordu. Sabah birlikte kahvaltı yapıyor, sınavlara birlikte çalışıyor, flörtlerinizi çekiştiriyor, çılgınlar gibi eğleniyor, bazen ağlıyor, en büyük sırlarınızı paylaşıyordunuz.
Hiç kuşkusuz arkadaşlığınız sonsuza dek sürecekti. Birlikte yaşlanmış ve yüzünüzdeki çizgiler, poponuzdaki selülitlerle kız kıza tatillere çıkıyordunuz…
Ne oldu, böyle olmadı mı?
Siz evlendiniz, iki çocuk yaptınız ve artık bir anne mi oldunuz?
Anne olmanız sizi kutsal bir kadın yaptı, artık hiç kimseyi aramıyor hep onlardan mı bekliyorsunuz?
Onların da kendi hayatları olduğunu unutuyor ve sizi arayamadıkları için onları mı suçluyorsunuz?
Belki de çoğu arkadaşlığınız bitti mi? Kalan sağlar sizindir olsun…
Peki o zaman kalan sağlardan devam edelim… Hâlâ bekâr / ya da evlenmiş olsa bile bebek sahibi olmamış / arkadaşınıza (eğer görüşmeye devam ediyorsanız) lütfen bunları söylemeyin.
1-Ne zaman çocuk yapacaksın?
Anlıyoruz siz bi kere anne olunca istiyorsunuz ki her kadın anne olsun. Ancak lütfen herkesin ortasında ve her görüşmenizde bu soruyu sormayın artık. Belki deniyor, istiyor fakat bir türlü hamile kalamıyor, siz ne zaman bunu düşünemeyecek kadar duyarsız oldunuz? Eski en yakın arkadaşınıza biraz daha nazik davranamaz mısınız? Hele ki istemediğini söylüyorsa o zaman zaten bu boş sorunun anlamı nedir? Hamile oluşunu sizinle paylaşacak zaten merak etmeyin. Siz arkadaşsınız, ebeveyn değil! O iş ebeveynlerde 😊
2-Hep bir aile olmak istemiştik, şimdi olduk…
Aile olmak için çocuğa gerek yok. Bir kadın ve bir erkek elbette yalnız iki kişi olarak “aile” kurumunun birer üyesidir. Ayrıca anne, baba, kuzen, yeğen, komşular vb. Onlar da ailemiz olabilir, sen de arkadaş olarak ailesine dahil olabilirsin, kendini de dışlama.
3-Sadece anneleri davet ettim
Bir davet verdiniz ve o en yakınım dediğiniz arkadaşınızın haberi bile yok mu? Bravo size… Çocuğunuzun doğum günü partisine gelmek istemeyeceğine neden sormadan karar veriyorsunuz? Artık anne olan kadınlarla görüşemeyecek mi anne olmayanlar. Neden?
4-Oh ne güzel uyuyorsun!
E ne yapayım? İstersen sen gece uyandığında beni de ara, ben de kendi evimde senin emzirip uyumanı bekliyim. Ya belki ben uyumak için çocuk yapmıyorum, bunu hiç düşündün mü acaba güzel anne? Ebeveyn olmak için çok fazla şeyden vazgeçtiğini ben zaten biliyorum. Belki de sırf bunlara taptığım için çocuk deneyiminden kendimi mahrum bırakıyorum. Lütfen çocuk sahibi olmayan kadınların tembel, bencil, sorumsuz, boş, beleş, yatıp, yuvarlandığını düşünmeyin. Bizim de bir hayatımız var. İşimiz var. Hayat gailemiz var. Sadece bebeğimiz yok.
5-Kedin / köpeğin / kuşun bebeğin mi oldu ehe..?
Yahu o benim kedim / köpeğim / kuşum… Bebeğim olsa da onlar olacak, bebeğim olmasa da… Onu çok sevemez miyim ya da onunla çektiğim fotoğrafımı Instagram’a koyamaz mıyım? Seviyorum onu ve çok güzel o. Şunu kabul etmelisiniz ki o benim için bir teselli hayvanı değil, evimin bir parçası. Bebek yerine koymuyorum onu. Çocuğum gibi evet ama çocuğum değil, istersem doğurabilirim, kadınım, olmuyorsa evlatlık edinirim.
6-Ben ölemem, benim çocuğum var!
Bir AVM’desiniz, yangın çıkmış (Allah korusun) çıkmaya çalışıyorsunuz, bir güvenlik var. Ona diyorsunuz ki “herkes yansın, onlar yanabilir ama yanamam çünkü çocuğum var” Bu tarz cümleler maalesef pek çok yabancı dizide, filmde olduğu gibi toplumlarda halk arasında düşünülen ve söylenen bir cümle. Biraz ajitasyon barındırıyor tabii içinde. Öyle bir sahnede istiyoruz ki gerçekten o kadın ilk olarak kurtulsun ve çocuklarına koşarak gidip sarılsın. Ama bu ne kadar doğru düşünsenize bir… Yani senin çocuğun var evet ama beni de seven insanlar var, annem var, babam, sevgilim, kardeşim, ben neden ölüyorum?
