Evde vakit geçirmeyi seviyorum, evimi seviyorum, evim benim sığınağım derken bir baktım eve bağımlı, evden çıkamayan bir tip olmuşum.
Uzun süredir hayatımda yaptığım en büyük değişiklik kendi evimden çıkıp anneme gitmek olmuş. Bir evden diğerine. Dışarı çıkmamak için bahanelerim hazır; herkes hasta! Ya ben de olursam? Hem çok soğuk, ben soğuğu hiç sevmem ki! Yorgunum, kıyafetim yok, hatta ne gerek var şimdi dışarı çıkmaya? Evde film izlemek varken! Evin işleri dururken! Evde yemek varken!
Durumu farkeden eşim, evden dışarı çıkmamı sağlamak için market alışverişlerini yapmamaya başladı .
Yahu çık kendin al, çık bir hava al diye ısrar etti. “Nasıl yani ben mi? Hayir ben gidemem! Ya olur mu öyle şey! Çıkamam ben. Yok hayatta olmaz” Arkadaşlarla sadece bize geldiklerinde görüşüp, sürekli bize davet edip, her hangi bir plan yapılacaksa bizde yapılması için ısrar ediyorum. Çıkamıyorum, yok olmuyor! Kapıdan burnumu çıkarsam panik başlıyor. İnsanlardan, kalabalıktan, trafikten korkar olmuşum. Uzun süren bir agorafobi döneminden sonra bu gün ilk kez kendi başıma yemeğe gittim.
Araba kullandım. İlk büyük adımımı attım ve başardım. Garsonla kısa bir sohbet bile ettim. Bundan sonraki hedefim kendi başıma alışverişe çıkmak. Güzel bir kafede lezzetli kekler yemek, etrafa bakınmak ve yavaş yavaş kalabalığa karışmak. Normalleşmek. Dışarı çıkmaktan korkan insanlara sesleniyorum; Korkacak bir şey yok arkadaşlar çıkabilirsiniz. Herşey aynı evdeki gibi. Hem artık kafelerde gezmek, yiyip, içip dolaşmak için çok güzel nedenlerim var. Yaşadığım şehir için yapılacaklar listesi hazırlayacağım. Bu demek oluyor ki bundan sonraki rahatsızlığım “imdat! eve giremiyorum, girmek istemiyorum” cümlelerinden oluşacak..
Zoi
