Faydalı işler bunlar. Paylaşmayı seven akıllı kadınların yaptığı faydalı işler. Şahsen kendi çıkarlarım ve acil sorularım için imdat internetanneleri hattını sık kullanıyorum. Nereden buldum, kim tavsiye etti hiç hatırlamıyorum. İnsan bu annelik olayına girdikten sonra neyi tam hatırlıyor ki zaten. Bebeği karnımdan çıkarıp (evet karnımdan çıktı, epidural sezeryan, gayette memnun kaldığım bir doğum yöntemi, on tane doğursam hepsini epi-sez yaparım ama yaş ve teknolojik faktörler çeşitli el hareketleri ile yaw he he yaparsın aslansın sen diye dalga geçiyor, yine uzun bir parantez oldu, seviyorum işte n’apayım) gösterdiklerinde “hayırlı olsun bebek kimin?” demiş insanım, nasıl bileyim nereden buldum bu yardım hattını.
Para kazandıklarını da zannetmiyorum. Köşeyi dönecek bir iş olmayıp, kendilerini şöhret yapmayacağı gibi üstüne üstlük ‘ay çok biliyo bunlar da şekerim’ mizaçlı insanlara da malzeme olurlar. Yüksek egolu annelerin ‘ya tabi tabii bi siz biliyosunuz doğruyu, biz hepimiz malız’ gibi saldırılarına maruz kalırlar. Sponsor alırlar “vay reklamcı” derler, iki tavsiyede bulunurlar “hadi ordan siz ne anlarsınız” derler, televizyona çıkarlar “tüü artiz olmaya çalışıyor bunlar” derler, ay yazık derler de derler işte. Meyve veren ağaç taşlanır bizim memlekette.
Ha ama bak yarın internetanneleri oyun havaları cd’si, internetanneleri uzayda filmi ne bileyim umutsuz internetanneleri pembe dizi kuşağı falan olur da kırmızı halıda boy gösterirlerse ilk yumurtayı ben fırlatırım. Çocuk büyütüyoruz burada, işimiz önemli. Anne dediğin evin direği. Yıllarca yanlış kişiye gaz vermişler. Gerçi anne evin direği derken kastedilen, anne evi kurar, korur ve ayakta tutar.
Baba evin direği derken kastedilen bildiğin odun. Saf malzemeden bahsedilmiş orada. Saflık önemli tabii. Eve değer katan saf bir unsur. Annelik önemli. Ne kadar önemli olduğunu maalesef anne olduktan sonra daha iyi anlıyorsun. Yıllarca söyleyip durdular; anne olunca anlarsın. Bu lafı duymak şey gibiydi o zaman “ülke ekonomisi bu yıl büyük ilerleme kaydetti” E iyi bana ne? “İsviçreli bilim adamları yarasaların semizotuyla beslendiğini ortaya çıkardı” Tamam da bana ne? “Anne olunca anlarsın!” Yav değilim ki bana ne? Şimdi halimize bak. Kitaplar, seminerler, köşe yazıları, blog’lar, yardımlar, eğitimler. Kalabalıkta birisi anne diye bağırsa hep bir ağızdan “efendim yavrum” diyecek duruma geldik.
Zaman değişti. Ataerkil bir ailede büyüdüm. Ailenin ilk çocuğu, göz bebeği, soyumuzun devamı, pamuklara sarılarak büyütülen çok değerli bir abim var. Ehliyetini alır almaz altına arabası çekilir, kız arkadaşları eve rahatça girip çıkar, akşam gezmeleri, gece eğlenceleri için bütçesi ayrılır, şehrin en iyi üniversitesinden mezun olup babasının koltuğuna hoop diye oturur.
Ben mi? Ya kıza yatırım mı yapılır azizim. Okuyup iş sahibi olup evlenecek elin oğluyla. Şirket versen kocası gelir, araba alsan kocası satar. Vah bana vah. Neyse ki canım abim kısa sürede öğrenip, zirveye taşıdığı baba mesleğini bir kız uğruna ve beş parasız olarak bırakıp gitti. Babam bu üzüntüyle şirketin tüm hisselerini bana devretti. Zaman değişti derken onu kastettim. Bir zamanlar fakir ama gururlu kız çocuğu vardı ya. İşte o filmlerdeki manzaralı odanın döner koltuğunun arkasındaki gizli yüz benim. Kıssadan hisse; erkekler saf, annelik önemli, aile önemli, çocuklar değerli, hayat kısa, değmez bir kıza..
Bana kalbin kadar bu güzel sayfayı ayırdığın için teşekkürler @internetannesi
Sevgiler,
Zoi
